متعاقب آغاز جنبش زن، زندگی، آزادی، جامعه پزشکی و کادر درمان ایران نیز همچون دیگر اقشار، از خشونت سازمان‌یافته حکومتی در امان نبودند.
پزشکان ، رزیدنت هاو دانشجویان پزشکی که رسالت حرفه‌ای آنان نجات جان انسان‌ها و پاسداری از سلامت عمومی بود، خود هدف مستقیم خشونت حکومتی قرار گرفتند. بر این اساس در جریان جنبش ۱۴۰۱، تعدادی از پزشکان جان به شرح ذیل بر اثر خشونت نیروهای حکومتی جان باختند:
آیدا رستمی، پزشک عمومی از تهران، به دلیل درمان مجروحان اعتراضات ربوده و جسد شکنجه‌شده‌اش در یافت‌آباد رها شد.
آیلار حقی، دانشجوی پزشکی در تبریز، با شلیک مستقیم نیروهای امنیتی جان باخت.
پریسا بهمنی، جراح عمومی اهل زنجان، در جریان تجمع اعتراضی پزشکان در تهران کشته شد.
در مهاباد، دکتر مسعود احمدزاده، دندان‌پزشک، و دکتر آزاد حسین‌پوری، پزشک معترض، در فاصله‌ای کوتاه از یکدیگر با گلوله مأموران جان خود را از دست دادند.
همچنین ابراهیم ریگی، دانشجوی پزشکی از زاهدان، در اعتراضات آن شهر کشته شد.
علاوه بر پزشکان، شمار زیادی از شهروندان عادی داوطلب که صرفاً برای کمک به مجروحان یا رساندن دارو تلاش کرده‌اند نیز بازداشت و با احکام سنگین روبه‌رو شده‌اند. از جمله رزگار بیگ زادە بابامیری که تنها به جرم رساندن دارو به زخمی‌ها بازداشت و به اعدام محکوم شده است. جمهوری اسلامی حتی کمک و یاری رسانیدن به مجروحان را که یک اصل انسانی است جرم انگاری کرده است.
امروز روز پزشک بود و سازمان حقوق بشر هانا بر خود فرض می‌داند یاد آور ارزش های والای انسانی پزشکان جان‌باخته و همچنین تمامی کسانی باشد که هم اکنون صرفا به دلیل کمک‌های انسانی در زندان هستند.