خانواده کورکور نمونه‌ای از خانواده‌هایی هستند که آزار و فشار نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی تمام ابعاد زندگی اعضای خانواده را حت تاثیر قرار داده است.
سرنوشت سه عضو این خانواده، مجاهد، نگار و رعنا نمونه ای بارز از آزار سیستماتیک و رفتار ضد انسانی جمهوری اسلامی بر علیه خانواده زندانیان سیاسی است.
مجاهد کورکور (عباس کورکوری)، شهروند ایذه، در آذر ۱۴۰۱ در پی اعتراضات مردمی بازداشت و در زندان شیبان اهواز محبوس شد. قوهٔ قضاییه او را به اتهام «محاربه»، «افساد فی‌الأرض» و «عضویت در گروه باغی» متهم و دادگاه انقلاب اهواز در فروردین ۱۴۰۲ حکم اعدامش را صادر کرد. این حکم یک‌بار در دیوان عالی نقض شد اما در دادگاه هم‌عرض دوباره تایید گردید.
مقام‌های قضایی بدون هیچ مستند قاطعی مدعی بودند او عامل تیراندازی ۲۵ آبان ۱۴۰۱ در ایذه بوده، حادثه‌ای که به کشته‌شدن هفت نفر از جمله کیان پیرفلک ۹ ساله انجامید. با این حال، خانواده پیرفلک بارها در مصاحبه‌ها و اظهارنظرهای علنی تاکید کرده‌اند که تیراندازی از سوی نیروهای امنیتی بوده است و هیچ شکایتی علیه کورکور مطرح نکرده‌اند. حتی میثم پیرفلک، پدر کیان که در همان حادثه زخمی شد، اتهام نسبت‌داده‌شده به کورکور را بی‌اساس خوانده است.
گزارش‌های متعدد حاکی از شکنجه شدید جسمانی و روانی بر علیه مجاهد برای اخذ اعترافات اجباری بوده است.سازمان‌های حقوق بشری طی گزارشات متعددی روند دادرسی را ناعادلانه و مغایر با اصول دادرسی منصفانه اعلام کرده‌اند.سرانجام، روز ۲۱ خرداد ۱۴۰۴، همزمان با سالروز تولد کیان پیرفلک و تنها سه ماه پس از درگذشت خواهر دادخواهش نگار کورکور، حکم اعدام او اجرا شد، اعدامی که که اعتراضات گسترده داخلی و بین‌المللی را در پی داشت.
خواهر او، نگار کورکور، که برای نجات جان برادر و دادخواهی به فعالیت‌های مدنی و رسانه‌ای روی آورده بود، در خارج از کشور زندگی می‌کرد. نگار در غربت و در شرایطی پر از فشار روحی ناشی از پیگرد خانواده و تهدید مستمر، با بیماری سرطان دست‌وپنجه نرم می‌کرد و نهایتا در فروردین ۱۴۰۴ بر اثر بیماری درگذشت. مرگ او به‌عنوان یکی از چهره‌های دادخواهی خانواده‌های قربانیان، یادآور هزینه‌های سنگینی است که فعالان مدنی و خانواده‌های دادخواه در داخل و خارج از ایران متحمل می‌شوند.
دیگر خواهر این خانواده، رعنا کورکور، نیز بارها هدف پیگرد قرار گرفته است. او در تیرماه ۱۴۰۳ توسط نیروهای امنیتی بازداشت و به بند زنان زندان اوین منتقل شد. گزارش‌های منتشرشده از داخل زندان و نیز روایت‌های زندانیان سیاسی سابق، از جمله مریم یحیوی، شرایط سخت بازداشت رعنا و فشارهای روحی او را بازتاب داده‌اند. در این روایت‌ها به نگرانی شدید رعنا از احتمال اعدام برادر، وضعیت وخیم مادر و سرنوشت کودکانش اشاره شده است. او پس از حدود یک ماه بازداشت با قرار وثیقه آزاد شد، اما باز هم با پرونده‌سازی‌های جدید مواجه گردید.
اخیراً رعنا کورکور در صفحهٔ شخصی خود اعلام کرده است که حکم سه سال حبس علیه او به اجرا درآمده و باید برای تحمل این محکومیت خود را معرفی کند. او در متن منتشرشده، ضمن تاکید بر بی‌گناهی خود و یادآوری رنج‌های از دست دادن برادر و خواهر، تصریح کرده است که تنها «جرمش» ایستادن کنار حقیقت بوده است.
وضعیتخانوادە کورکور بار دیگر بر الگوی آزار سیستماتیک خانواده‌های دادخواه در ایران مهر تایید می‌زند.از بازداشت و اعدام مجاهد، تا مرگ نگار در تبعید، و نهایتا محکومیت رعنا به حبس. این الگو مصداق روشن نقض حقوق بنیادین بشر است: حق حیات، آزادی بیان، حق برخورداری از محاکمهٔ عادلانه و آزادی از شکنجه و آزار.
سازمان حقوق بشر هانا ضمن محکومیت آزار خانواده کورکور خواستار پایان‌دادن به این چرخه بی پایان آزار و فشار نسبت به خانواده زندانیان سیاسی و دادخواه است.