مهمترین عامل افزایش خشونت علیه زنان در ایران فقدان قوانین حمایتی از زنان است .حکومت جمهوری اسلامی در قلمروهایی که جز خصوصی و آزادیهای بنیادین زنان محسوب میشود نظیر آزادی پوشش مداخله نموده و آزادیهای حیاتی آنان را سلب میکند لیکن در قلمروهایی که زنان و کودکان نیازمند مداخله حمایتی حاکمیت در مقابل خشونت داخلی هستند سکوت نموده و آن را قلمرو خصوصی افراد تلقی میکند. این فقدان مداخله حاکمیتی و تقنینی در حمایت از زنان منجر به شکل‌گیری صلاحیت‌های انحصاری تحت عناوینی نظیر شرف و ناموس شده است. بر این اساس زنان بدون حمایت کافی قانونی تحت تصمیم‌گیری پدر، شوهر یا برادر می‌باشند. این چنین اختیار دادن مطلقی تحت عنوان حوزه خصوصی خانواده در نتیجه به جنایاتی این چنین شنیع علیه زنان منجر میشود.
خشونت علیە زنان
